Het hele gebeuren begon toen twee van de jongens het in hun hoofd haalden in het bed van één van de anderen te poepen en te plassen terwijl die al sliep. In hun ogen was dit waarschijnlijk een leuk geintje, maar eigenlijk zijn ze gewoon ver over de grens van het toelaatbare gegaan.
Een paar dagen later hadden de twee nieuwe jongens van het één op het ander moment slaande ruzie, waarbij ze elkaar flink te lijf gingen. Die moest ik uit elkaar trekken, maar eentje pakte daarna toch een vork en bedreigde de ander. Dit alles hebben we uiteindelijk goed uit kunnen praten, waarna ze als straf beiden de veranda buiten moesten schoonmaken, hier reageerden ze goed op.
Veruit de moeilijkste dag van mijn prille loopbaan hier was afgelopen vrijdag. Twee van de jongens hadden ruzie, het liep uit de hand, eentje pakte een vork en ging de ander achterna. Weer moesten we tussenbeide komen, we probeerden het uit te praten, maar eentje wilde hier niks van weten. Hij begon te schelden waarop wij zeiden dat hij maar beter naar zijn kamer kon gaan. Dit was voor hem de druppel en hij werd agressief. Uiteindelijk heeft hij stenen gegooid, ons bedreigd / proberen aan te vallen met onder andere een schaar, katapult en allerlei losse voorwerpen. Al deze dingen heb ik zonder kleerscheuren van hem weten af te pakken (het is gelukkig niet zo'n sterk jongetje).
Maar op een gegeven moment haalde hij uit het opberghok een pikhouweel en begon daarmee de voordeur te bewerken. Ook dit kan natuurlijk niet door de beugel, gelukkig hebben we ook dit af kunnen pakken. Ik heb niet het gevoel gehad dat ik in gevaar was ofzo, maar je denkt wel van: Het is toch een pikhouweel.
Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en is de rust wedergekeerd, maar het was niet prettig. Over het algemeen is het werk in de Casa Esperança gewoon stressvol. Vooral voor mij als "gringo", ik beheers te taal niet vloeiend, kan me niet helemaal uitdrukken en daardoor hebben ze ook wat minder ontzag voor mij.
Waar ik heel blij mee ben is dat ik merk dat mijn Portugees wel vooruit gaat, ondanks dat ik niet echt tijd meer heb om te studeren. Ik begin steeds meer geanimeerde gesprekken te hebben met Brazilianen.
De afgelopen vier werkdagen in de Casa Esperança waren trouwens rustig :-)
Maar op een gegeven moment haalde hij uit het opberghok een pikhouweel en begon daarmee de voordeur te bewerken. Ook dit kan natuurlijk niet door de beugel, gelukkig hebben we ook dit af kunnen pakken. Ik heb niet het gevoel gehad dat ik in gevaar was ofzo, maar je denkt wel van: Het is toch een pikhouweel.
Uiteindelijk is het allemaal goedgekomen en is de rust wedergekeerd, maar het was niet prettig. Over het algemeen is het werk in de Casa Esperança gewoon stressvol. Vooral voor mij als "gringo", ik beheers te taal niet vloeiend, kan me niet helemaal uitdrukken en daardoor hebben ze ook wat minder ontzag voor mij.
Waar ik heel blij mee ben is dat ik merk dat mijn Portugees wel vooruit gaat, ondanks dat ik niet echt tijd meer heb om te studeren. Ik begin steeds meer geanimeerde gesprekken te hebben met Brazilianen.
De afgelopen vier werkdagen in de Casa Esperança waren trouwens rustig :-)
 |
| Het pikhouweel waarmee hij de voordeur bewerkte. |
.JPG)
0 reacties: