Toen ik even alleen een wandeling op het strand aan het
maken was kwam ik op een mooi punt (helaas geen foto) met laag water, niet
hoger dan de enkels. Hier kwamen twee verschillende stromingen bij elkaar. Ik
liep zo’n 20 meter het ondiepe water in en vanaf daar had ik een prachtig uitzicht over
het hele strand. Opeens kreeg ik de gedachte: Kon ik in mijn hoofd maar een "printscreen" van dit uitzicht maken, zodat ik altijd weer terug kan keren naar
dit moment.
Zo stond ik daar te kijken en met God te praten. Ineens
kreeg ik zo’n verlangen om echt één te zijn met de hele omgeving; het strand,
de bomen daarachter, enzovoorts. Dat soort rare gedachten heb ik wel vaker,
maar nu kreeg ik een soort nieuwe ingeving...
Ik bedacht me dat dit
verlangen dat ik had eigenlijk diep vanbinnen het verlangen is om één te zijn
met God. Ergens in de Bijbel staat dat God Zichzelf openbaart in de schepping/natuur
en dat Hij het in de mens gelegd heeft om naar Hem te zoeken. Dat verlangen om
echt deel te zijn van die omgeving daar, kwam denk ik voort uit het verlangen
om deel te zijn van God, Degene die alles gemaakt heeft.
Misschien is dit ook wel een aspect van hoe de hemel eruit
zal zien. Je loopt rond in de natuur, maar het zijn niet alleen maar mooie
bomen, mooie bergen en watervallen... Maar terwijl je daar bent en geniet van
de schoonheid van de natuur, de mensen, het lekkere eten, enzovoorts, ervaar je boven alles met elke
vezel van je lichaam dat je één bent met alles om je heen.
In de Bijbel staat ook dat de hele aarde vervuld zal zijn met de heerlijkheid van God. En omdat wij één Zijn met God, zullen wij dat onder andere ervaren in Zijn schepping, want God laat Zichzelf zien in de schepping.
In de Bijbel staat ook dat de hele aarde vervuld zal zijn met de heerlijkheid van God. En omdat wij één Zijn met God, zullen wij dat onder andere ervaren in Zijn schepping, want God laat Zichzelf zien in de schepping.
0 reacties: