De dag die ik wist dat zou komen

Daar stond ik dan, de dag die ik wist dat zou komen was dan eindelijk aangebroken. ’s Ochtends om drie uur opgestaan, gedoucht, tanden gepoetst en op naar Schiphol.
Na het inchecken bleek dat ik echt nog maar 5 seconden de tijd had om afscheid te nemen van mijn familie. Van al dat sentimentele gedoe is dus niks terecht gekomen. Van tevoren had ik mij het afscheid heel anders voorgesteld en ik vind het wel jammer dat dit zo gelopen is.

De vlucht zelf ging heel fijn. Ik had leuk contact met een medepassagier en verder heb ik nog een paar uurtjes slaap meegepikt.
De foto hiernaast is niet heel bijzonder, maar ik vond het toch wel interessant dat zo'n vleugel de hele tijd stokstijf tegenover mij zo'n 15 meter verderop in balans blijft. Dus vandaar toch maar een foto genomen ;-)

Het enige minpuntje die achteraf toch  wel een behoorlijke smet op deze vlucht heeft geworpen, is dat ‘die Frankfurter flughaven arbeiter’ mijn bagage zoek hebben gemaakt. Mijn koffer met al mijn kleren en ander belangrijk spul ligt nog tot dinsdag in Deutschland. Tot dinsdag moet ik het dus doen met de kleren die ik al tijdens de vlucht aanhad. Inmiddels heb ik wel wat nieuw ondergoed gekocht...

 
Dit mooie bloemstuk heeft Esther speciaal ter ere van mij gemaakt voor de laatste zondag dat ik in de kerk was. Er staat 'Vai com Deus' (Ga met God in Portugees). Ik vond dit echt heel mooi.